از مشابهت های بسیاری که بین کرامت های صوفیان و معجزات پیامبران وجود دارد، می توان به این استنباط رسید که خاستگاه مقبول کرامات چیزی جز موجه بودن موجودیت معجزات در میان اهل تصوف نیست؛ چون اگر آن معجزات در کارنامه انبیاء نمی بود، این کرامات نیز در سیر و سلوک صوفیان عرصه ای برای چهره نمایی پیدا نمی کرد. دیگر آن که بسیاری از کرامت های صوفیان، نوعی نظیره سازی یا الگوگیری مستقیم از اعجازگری های مرسوم در سیره رسولان است. به خصوص معجزاتی، که در قرآن نیز بارها از آن ها سخن رفته است. این گونه الگوگیری ها گاه از خلال کردن دندان تا پرواز کردن بر آسمان را در بر می گیرد. در میان پیامبران نیز، بیش ترین تاثیرپذیری از اعمال و گفتار حضرت موسی و حضرت عیسی که پیروان بسیاری حتی در ممالک اسلامی داشتند، انجام گرفته است و از همه اعمال آن ها نیز بیش ترین تاثیر مربوط به عبور از آب بدون کشتی و ظاهر کردن مائده های غیبی است.

در کتاب های مربوط به تصوف، از کهن ترین روزگار، کرامات بسیاری به اولیا و مشایخ طریقت نسبت داده شده است و در میان آنها، تذکره الاولیای عطار، از این منظر، گستردگی و ویژگی خاصی دارد.نوشته پیش رو، در پی نوعی دسته بندی کرامات در تذکره الاولیای عطار نیشابوری است و به بررسی و شناسایی صور نوعی و الگوهای اولیه کرامات منسوب به اولیا در این کتاب می پردازد. نگارنده بر این باور است که بسیاری از این کرامات احتمالا بر ساخته از معجزات و قصص مربوط به انبیا و قدیسان  است و این الگوها و صورت های مثالی در ساخته شدن آنها، دور از نظر نبوده اند. در این میان، سهم مریدان ساده اندیش و خیال پرداز در دامن زدن به این گونه روایات، بیش از همه بوده است. بنابراین، در رویارویی با این گونه مسایل در کتب و تذکره های عرفانی باید با احتیاط و تامل رفتار کرد.

قرآن کریم کتابی است که جذاب ترین و معتبرترین قصه های دینی را تشکیل می دهد. قصه در عرصه فرهنگ و انتقال مفاهیم انسانی قدمتی کهن دارد و سازگارترین فرم کلامی با ذهن بشر است. از همین روی دامنه مخاطبانش وسیع تر و قدرت نفوذش بیش تر است. قرآن کریم در طرح داستان ها و به خصوص داستان های انبیا، از سبک و اسلوب های منحصر به فردی بهره جسته است. همین داستان های معنوی، آن هنگام که به دست افسانه پردازان و اسراییلیات آفرینان افتاده است به نوعی مورد پردازش قرار گرفته که کاملا با اسلوب و اهداف داستان های قرآن کریم مغایر و متضاد بوده است. این مقاله بر آن است مقایسه ای اجمالی میان پنج ویژگی داستان های قرآن از جمله «حقیقت گرایی، نپرداختن به جزییات و تفاصیل بی فایده، مبارزه با تحریفات، معرفی انبیا به عنوان الگوهای اخلاقی، رعایت اصول اخلاقی» با پنج ویژگی اسراییلیات که کاملا در برابر ویژگی های قصص قرآنی است یعنی «افسانه سرایی و خرافه پردازی، پرداختن به جزییات و تفاصیل بی فایده، تفاوت ها و تهافت های روایات اسراییلی، و مخدوش کردن چهره تابناک انبیا ارایه کند تا اختلاف عمیقی که میان این دو روش وجود دارد روشن شود.

در بخش قابل توجهی از تالیفات عرفانی که به منظور تعلیم مبانی عرفان نوشته شده، نویسندگان، برای تبیین دیدگاه های خود از قصص قرآنی استفاده کرده اند. این پژوهش با نظر به این مهم، به روش کتابخانه ای به بررسی کارکرد داستان های قرآنی پیامبران اولوالعزم، در پنج اثر مهم عرفانی فارسی پرداخته و نشان می دهد که داستان میقات حضرت موسی(ع) بالاترین بسامد را در شرح دیدگاه ها و اصطلاحات عرفانی دارد و در اکثر موارد نیز در تقابل با معراج حضرت محمد(ص) مطرح شده است. این قصه به سبب تبیین اهمیت پیر و اطاعت بی چون و چرا از وی کاربرد فراوان داشته است. پس از آن، داستان حضرت ابراهیم به منظور تشریح اصطلاحات تسلیم، جمع، مشاهده، طلب، شوق و. . . در هر پنج اثر نمود یافته. داستان معراج حضرت محمد(ص) در دو کتاب «رساله قشیریه» و «عبهر العاشقین» مورد توجه قرار گرفته و داستان حضرت عیسی تنها در «عبهر العاشقین» به منظور تبیین مساله لقاء الله مطرح شده که مقاله حاضر به تفصیل به هر یک از آن ها می پردازد.

پشتوانه ی فرهنگی سترگ و توان سخن سرایی شگفت، دو عنصر بنیانیِ طریق غریب خاقانی است. پیوند این دو سخنی فاخر با مضامین، تصاویر و تعابیر بدیع و نو به بار آورده است. گستردگی و تنوع از ویژگی های بارز پشتوانه ی فرهنگی خاقانی است. او از علومی چون طب، نجوم، تفسیر، تاریخ، جانورشناسی، کانی شناسی و. . . آگاهی های درخور توجهی داشته و در جای جای آفرینش های ادبی خود از آن ها بهره برده است. قصص انبیا با به برجستگی ای که در تفاسیر و تواریخ دارد، بسیار مورد توجه خاقانی بوده است. سرگذشت حضرت ابراهیم(ع) به عنوان یکی از این قصص، جاذبه های متعددی برای خاقانی داشته که در این جستار به تبیین و تحلیل آن ها پرداخته ایم.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.

در قرآن کریم فقط نام 25 پیامبر ذکر شده است، اما در تفاسیر مجامیع حدیثی و دیگر منابع اسلامی، شمار پیامبران را از 23 تا 2225000 آورده اند. غالب این آمار ها یا سند ندارند یا ازنظرِ سندی ضعیف اند و حجیت ندارند. در عین حال، از صدر اسلام تاکنون با استشهاد به آیۀ «وَ لَقَد اَرسَلنا رُسَلاً مِن قَبلِکَ مِنهُم مَن قَصَصنا عَلَیکَ وَ مِنهُم مَن لَم نَقصُص عَلَیکَ» (مؤمن: 78) تضادی میان قرآن و روایات دیده نشده و در عرف مسلمانان شمار پیامبران با رقم 124000 جا افتاده و شهرت یافته است. مسئله این است که آیۀ پیش گفته و نیز آیۀ هم مضمون آن «وَ رُسُلًا قَدْ قَصَصْناهُمْ عَلَیکَ مِنْ قَبْلُ وَ رُسُلًا لَمْ نَقْصُصْهُمْ عَلَیک» (نساء: 164) در مقام بیان آن نیستند که نام برخی از انبیا در قرآن آمده و نام برخی نیامده است، بلکه هر دو آیه در مقام بیان این مطلب اند که قصۀ بعضی از انبیا همچون نوح(ع) و ابراهیم(ع) در قرآن بیان شده و قصۀ برخی از انبیا چون ذوالکفل(ع) و ادریس(ع) در قرآن نیامده و تقریباً یا تحقیقاً به ذکر نام آن پیامبران اکتفا شده است. خداوند هدایت اقوامی که پیامبری نداشته اند را با عقل -پیامبر درونی– و سلسلۀ منذران و هادیان به سامان رسانده است. انبوه سازی پیامبران ریشه در فرهنگ یهودیان دارد، زیرا «نبی/نوی» معنایی عام داشته و کاهنان و پیشگویان و مفسرانِ تورات را نیز در برمی گرفته است.

نوشته ای حاضر تحقیقی درباره تعریف استغفار، چگونگی آن و آمرزش طلبی انبیا است که خود دارای تفاسیر گوناگونی است. اعتراف پیامبران به گناه و آمرزش طلبی آنان با متابعت از اوامر مولوی خدا در تضاد نیست.دلایل عقلی، روائی و قرآنی فراوای مبنی بر عصمت پیامبران و عدم ارتکاب آنها به گناه در دست است و در صورت وجود مطالبی مبنی بر ارتکاب آنها به گناه، باید آن مطالب را به تاویل برده و حمل بر گناه مصطلح نکرد. این بحث در مورد آمرزش طلبی اولیای الهی نیز مطرح است، چنانچه کلمات و دعاهای ائمه (علیهم السلام) و مناجات های آن بزرگواران پر از اظهار ندامت و درخواست آمرزش از خداست.

گرچه مسئله افضلیت امام در کتب کلامی شیعه و اهل سنت به طور مفصل تبیین و بررسی شده، به موضوع افضلیت انبیا کمتر توجه گشته است. در تحقیق حاضر بر آنیم تا با مراجعه به آیات قرآن به روش استنادی – تحلیلی، مسئله لزوم افضلیت انبیا به نحو مطلق را تبیین و بررسی کنیم تا دریابیم آیا از آیات، لزوم و ضرورت برتری پیامبران بر افراد زمان خود (امت خود) به نحو مطلق و در همه ابعاد استفاده می شود یا خیر؟ خداوند سبحان در برخی آیات قرآن تبعیت از برخی انبیا را به نحو مطلق واجب می داند که بالملازمه دلیل بر افضلیت مطلق آنان نیز می باشند و برخی دیگر از آیات موهم وجود نقایصی در عده ای از انبیای الهی است و برخی آیات دیگر به صورت روشن، بر عدم افضلیت آنان به نحو مطلق دلالت دارند و به نظر می رسد مسئله افضلیت انبیا و قلمرو آن با هدف و ضرورت بعثت، رابطه تنگاتنگ دارد. ازاین رو مطابق آیات قرآن، برتری انبیا در حیطه و قلمرو هدایت، امری بایسته است، ولی نسبت به برتری در دیگر ابعاد و جوانب نه تنها دلالتی ندارند، بلکه دلیل بر خلاف آنها نیز می باشند.